ιταλικό ιντερμέδιο

παράπονο 

η ζωή μας

έγινε ξαφνικά 

χοάνη 
στο άπειρο...

έζησα όλο 
φεύγοντας,

ωραία κοιμωμένη 

σε αγριοτριανταφυλλιές 

με αγαπημένα πάθη

σε ξένα λιμάνια 

με φυλαχτό κρατήθηκα 

και αίνους φεγγαριών

Οκτώβρης

στην Perugia 
τραγουδούσαμε

με φτωχές κιθάρες 

στα διαβατικά

δίπλα σε ολόφωτα γεράνια

γέφυρες, 

μπρούτζινοι θολίτες, 

γκρίζος ουρανός –

θαύματα 
των σιενέζων ζωγράφων

το βράδυ ανατρίχιαζα 

στους ήχους των καθεδρικών

περιμένοντας την αυγή 

μιας άλλης εποχής 

να με λυτρώσει

πορτοκαλί καπέλα, 

κολάν με μαργαρίτες, 

χαμόγελα και blues

ψάλλοντας τους Violent Femmes 

και Βαμβακάρη...

το βράδυ ερωτευμένη 

στο αναμμένο τζάκι 

η σπίθα της επανάστασης

χιλιανοί φοιτητές, 

ο Victor Jara 

και το μεθυσμένο πείσμα του Ζapata

πλάι στον δύστυχο Λούκιο 

και τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα

κι εκείνη η γόησσα τουρκάλα 

με το δηλητήριο 
της λήθης...

βιβλία τέχνης και ιατρικής, 

κάδρα με σχέδια του Da Vinci, 

ιχνογραφίες 
    με ξεθωριασμένα βιαστικά τοπία,

σ’ ένα ξεχασμένο πάρκο 

μαζεύαμε φουντούκια 

από στοιχειωμένα δέντρα

γελούσα 

μπροστά στο κεραμιδί μαγισσόσπιτο 

κι έγινε μεμιάς 

για πάντα δικό μου...

αλήθεια, 

τίποτα δεν χάθηκε

ο χρόνος 

μένει άφθαρτος 

άραγε στα σώματα, 

στις μνήμες μας, 

στους  ατέλειωτους δρόμους 
που σβήνουν 
στο φιλί του ορίζοντα;

Μπολώνια, 
Φλωρεντία, 

οι τρούλλοι εδώ

σταθμίζουν κάτι 
από το απατηλό φως της Δύσης

η Ρώμη σφαδάζει 

στη δόξα των μαρτύρων της

και στο ηδονικό χαμόγελο των δημίων –

όλοι ντυμένοι 
στην πορφύρα άλλωστε...

σκορπίζεται το Βυζάντιο 

με αχτίνες μακρινές,

ζωντανό όμως κι εδώ

στον ξένο τόπο 
των Σαβίνων γυναικών

που ήλθαν χλωμές 
από τη Σπάρτη...

σταθμός της Piacenza

κοιμηθήκαμε σφαγμένοι κι άτρωτοι 

παίζοντας τους αιρετικούς

τη νύχτα 
πριν την παράδοση του κάστρου τους

το κρύο τρύπωνε 

μέσα απ’τον υπνόσακο 

και συ κάλπαζες ιππότης    

στις σκουριασμένες ράγες 

με μια αγκαλιά σημαία...

«Άλλο ο Πλάτωνας 

και άλλο ο Πλωτίνος»  

 κοίταζες τον ουρανό 

φιλοσοφώντας 
με τα υγρά σου μάτια

«Άλλο το φαίνεσθαι 

κι άλλο το είναι»

ανάσαινα βαθιά 
στο δρόμο της επιστροφής

«Οι κουρασμένες μάζες 

των αστών του Verdi 

δεν μας αγγίζουν...» 

είχες πει 

και χάθηκε 
στα σύνορα απαλά 

το αγγελικό μου όνειρο