ιταλικό ιντερμέδιο
παράπονο
η ζωή μας
έγινε ξαφνικά
χοάνη
στο άπειρο...
στο άπειρο...
έζησα όλο
φεύγοντας,
φεύγοντας,
ωραία κοιμωμένη
σε αγριοτριανταφυλλιές
με αγαπημένα πάθη
σε ξένα λιμάνια
με φυλαχτό κρατήθηκα
και αίνους φεγγαριών
Οκτώβρης
στην Perugia
τραγουδούσαμε
τραγουδούσαμε
με φτωχές κιθάρες
στα διαβατικά
δίπλα σε ολόφωτα γεράνια
γέφυρες,
μπρούτζινοι θολίτες,
γκρίζος ουρανός –
θαύματα
των σιενέζων ζωγράφων
των σιενέζων ζωγράφων
το βράδυ ανατρίχιαζα
στους ήχους των καθεδρικών
περιμένοντας την αυγή
μιας άλλης εποχής
να με λυτρώσει
πορτοκαλί καπέλα,
κολάν με μαργαρίτες,
χαμόγελα και blues
ψάλλοντας τους Violent Femmes
και Βαμβακάρη...
το βράδυ ερωτευμένη
στο αναμμένο τζάκι
η σπίθα της επανάστασης
χιλιανοί φοιτητές,
ο Victor Jara
και το μεθυσμένο πείσμα του Ζapata
πλάι στον δύστυχο Λούκιο
και τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα
κι εκείνη η γόησσα τουρκάλα
με το δηλητήριο
της λήθης...
της λήθης...
βιβλία τέχνης και ιατρικής,
κάδρα με σχέδια του Da Vinci,
ιχνογραφίες
με ξεθωριασμένα βιαστικά τοπία,
με ξεθωριασμένα βιαστικά τοπία,
σ’ ένα ξεχασμένο πάρκο
μαζεύαμε φουντούκια
από στοιχειωμένα δέντρα
γελούσα
μπροστά στο κεραμιδί μαγισσόσπιτο
κι έγινε μεμιάς
για πάντα δικό μου...
αλήθεια,
τίποτα δεν χάθηκε
ο χρόνος
μένει άφθαρτος
άραγε στα σώματα,
στις μνήμες μας,
στους ατέλειωτους δρόμους
που σβήνουν
στο φιλί του ορίζοντα;
που σβήνουν
στο φιλί του ορίζοντα;
Μπολώνια,
Φλωρεντία,
Φλωρεντία,
οι τρούλλοι εδώ
σταθμίζουν κάτι
από το απατηλό φως της Δύσης
από το απατηλό φως της Δύσης
η Ρώμη σφαδάζει
στη δόξα των μαρτύρων της
και στο ηδονικό χαμόγελο των δημίων –
όλοι ντυμένοι
στην πορφύρα άλλωστε...
στην πορφύρα άλλωστε...
σκορπίζεται το Βυζάντιο
με αχτίνες μακρινές,
ζωντανό όμως κι εδώ
στον ξένο τόπο
των Σαβίνων γυναικών
των Σαβίνων γυναικών
που ήλθαν χλωμές
από τη Σπάρτη...
από τη Σπάρτη...
σταθμός της Piacenza
κοιμηθήκαμε σφαγμένοι κι άτρωτοι
παίζοντας τους αιρετικούς
τη νύχτα
πριν την παράδοση του κάστρου τους
πριν την παράδοση του κάστρου τους
το κρύο τρύπωνε
μέσα απ’τον υπνόσακο
και συ κάλπαζες ιππότης
στις σκουριασμένες ράγες
με μια αγκαλιά σημαία...
«Άλλο ο Πλάτωνας
και άλλο ο Πλωτίνος»
κοίταζες τον ουρανό
φιλοσοφώντας
με τα υγρά σου μάτια
με τα υγρά σου μάτια
«Άλλο το φαίνεσθαι
κι άλλο το είναι»
ανάσαινα βαθιά
στο δρόμο της επιστροφής
στο δρόμο της επιστροφής
«Οι κουρασμένες μάζες
των αστών του Verdi
δεν μας αγγίζουν...»
είχες πει
και χάθηκε
στα σύνορα απαλά
στα σύνορα απαλά
το αγγελικό μου όνειρο